In The Woods... - Omnio

1997 yılında çıkmış bir albüm.

uzun süre boyunca, pek saygıdeğer hanedaşım Tospaa'ül Nareaksiyon tarafından beynime sokulma çabalarına karşın elimin tersiyle ettiğim, "abi dark atmosferik bu?" "dark sanctuary?", "progressive?" "hiç girmeyelim oraya.", "e avantgarde?" "mars volta'yı bitiriyim önce" bahaneleriyle; önceden edindiğim önyargıyı kamufle etmeye çalıştığım grubun içine girdiğim ilk albümü.

e çıktığında orta okuldaydım?!


ilk önce dilerseniz, aşama aşama giderek kritiğimize başlayalım:

299.796 km/s:
öncelikle belirtmek isterim ki, albümün tamamı mükemmel liriklere sahip şarkılardan oluşmakta (kairos hariç). o sebepten ötürü, oradan lirik kopyalayıp yaptıştırmak gibi bi niyetim yok.

şarkı adına yakışır bir şekilde, ışık hızında değişen/gelişen bir progress'e sahip. bir çello dansıyla giriyoruz şarkıya. şarkının atmosferi albüme hazırlık niteliğinde. karanlık, değişken, dolu dolu, deneyselliğin sularında, müzikal manada tatmin edici bir eser; albümün künyesini beyinlerimize çıtlatıyor.

bayan vokal... 299.796 km/s'de sadece boşluk doldurucu olduğunu gördüğümüz bayan vokalimizi ilerleyen eserlerde daha iyi tanıyacağız, evet.

i am your flesh:
direkt girdi. intro yok, yağlama yok, progress zirveden başlıyor.

i.a.y.f'te gitarların çok daha etkili kullanıldığına şahit oluyoruz. davul partisyonları artık basitlikten öte, giderek kompleksleşen yürüyüşlerle bezenmiş. vokalde dikkat çekmek istediğim bir diğer konu, aynı gibi görünse de; daniel gildenlöw'vari bir yetenekten söz edebiliriz diye düşünmekteyim. açık konuşmam gerekirse, öyle ahım şahım bir sese sahip olduğunu söylemek komik olur. lakin, sese aktardığı duygu ve bu duyguyla değişen ses rengi hissiyatı artırıyor, adrenalin/melankoli yapıyor. sevdim bunu.

bu şarkıda tüm müzikalite, gitarların farklı melodiler üzerinden kurduğu armonik dıbıdıblar üzerine kurulu.

eğer dikkatli bir dinleyici olursanız doom etkilerini de duyabilirsiniz.

kairos:
albümün diğer eserlerine göre oldukça kısa bir şarkı bu. bayan vokali "omnio"ya hazırlayan, yanlış oldu bu. omnio'daki bayan vokali kulaklarımıza hazırlayan eser kairos.

dinleyip bayan vokale secde ediniz.

pat diye de biter. ibneler.

weeping willow:
farklı bir girişe sahip bu şarkı. fade in'le birbiri etrafına yükselen iki gitarın açtığı atmosferik kapıdan içeri girilir. kanımca doom iskeleti taşıyan, en belirgin şarkı budur.

tospaa ile yaptığımız doygun müzik sohbetlerinde imkansız müzik tarzlarını sıralarken doom'un teknik ya da progressive tarzda ürünler veremiyeceğini savunmuştuk. teknik doom çıktı, beğenmedik o ayrı. ama progressive doom'un da doyurucu olmayacağını, ya da ağza yüze bulaşacak bir nane olduğundan emindik.

şimdilik şarkı üzerine konuşalım, bu şarkı odur. belki de yoğun karanlık atmosferinden dolayı yanılıyorumdur bilmiyorum. ama doom bu.

şarkının ortalarında giren melodik bir bölüm var. mutlaka kulak veriniz.

omnio (pre):
işte mükemmel bir atmosfer. yani dark sanctuary'nin tipik, birbirinin karbon kopyası şarkılarında yarattığı o dark ambient'in anlamsız kaldığı eser.

girişteki riffler, inanılmaz karanlık. ardından giren çello'yla, in the woods bütün albümde en iyi yaptığı şeyi yapıyor:

farklı duyguları kamçılayan iki melodi birleşince nasıl düzlem değiştirir. daha sonra dönücem buraya.

bayan vokal, fransızca söylediğine emin olduğum bir bölümde tüy kaldırıyor. sevdim.

jöspeeeee! diye bağırıyor. ardından giren riff hayatımda duyduğum sayılı rifflerden. kutladım.

şarkı bina ettiği atmosferden şaşıp, inanılmaz melankolik bitiyor.

omnio? (bardo):
bu şarkıyı size en iyi sanırım şöyle anlatabilirim:

birbiriyle hiç sevişmemiş iki kişinin ilk sevişmesi. (oha!)

tenler tanınmıyor, deneysel dokunuşlarla partner tartılıyor. tepkileri ölçülüyor. kırılganlık, tedirginlik had safhada. iki kişi de kendi bildiğince deniyor, deniyor. bazen uç hareketler, kesiyor. herkes kendi partisyonunu tatbik ediyor.

şarkı yarısına kadar bu şekilde ilerliyor. alakasız yerinden dahil olan enstrümanlar. ve son derece kuralsız bir icra.

bir yerinden sonra artan kalp atışı, ritmi dengeliyor, heyecan artıyor, kendine güven geliyor, doğaçlama özgürlüğü karşıdaki tanındıkça rahatlatıyor.

şarkı bitiyor.

omnio? (post):

albümün son şarkısı. bardo'nun bıraktığı yerden, bir sevişme sonrası melankolisi.

bayan başlıyor yine. saklananları kadife sesiyle sorguluyor. canım benim. inanılmaz bir telaffuz/ses/gırtlak. sevdim bunu.

albümün son temizliği yapılıyor. tümüne hakim olan her öğe tek tek saygı duruşuyla uğurlanıyor.

çok güzel, harika.

***

genel olarak kestirilemez bir duygu sağanağı yaşatıyor albüm.

üst üste 5 gece uyumadan önce dinledim ben. nasıl bir kasvet bastı, ama buna rağmen nasıl rahatladım anlatamam.

müzikal olarak;

kestirilemez bir albüm ilk başta. ilk dinlediğimde, rifflerin dinlemediğim kısmını tahmin ederken genelde şu şekilde işliyor: riff başlıyor, harika gidiyor. devamını aklımdan yazıyorum, oha! nidasıyla bekliyorum. o.O alakasız bir riff giriyor. ama, bende yarattığı duygu aynı. çok iyi.

pain of salvation'la pek bir alakası olmasa da, genel şarkı yapıları ve progress iskeleti pos'la bir takım benzerlikler taşıyor. kestirilemez, kolay öğütülemez, ama oldukça açık bir kompleks yapıya sahip. kolay iş değil.

daha önce dediğim ve şu an gelmek istediğim bir diğer mevzu ise, armonik yapı. opeth'in hayvanlık mertebesinde hakkını verdiği armoni in the woods'ta farklı bir çerçeveden sunuluyor.

bir gitar melankolik melankolik gıy gıylıyor. diğeri nefret dolu.

duyduğumuz ise, tam bir kombinasyon. öfkeyle ağladığınızı düşünün. kolay iş değil bu kompozisyon.
***
önümüzdeki günlerde başka bir grubun başka bir albümüyle görüşelim. hadi <3

***

not: efenim sizinde artizm sıçmalarını kritiğe davet ediyorum. tek prensibimiz var, ilk kez izlediğiniz bir film; ilk kez dinlediğiniz bir grup ya da bu grubun ilk dinlediğiniz albümü hakkında doyurucu eleştirilerinizi nooolur postlayın. ihlibedih.