annelerin öldüğü bir hayatı yaşıyoruz. ne olduğumuz, nasıl bi yere geldiğimiz, kim olduğumuz, neleri sevdiğimiz, nelere sahip olduğumuz, neler düşündüğümüz, neler yapabildiğimiz, neleri başarabildiğimiz, ne kadar iyi olduğumuz... hiçbirinin zerre önemi yok. hep elimde, avucumda kalabilen kum tanelerinin fazlalığıyla mutlu olabileceğimi düşündüm. düşününce mantıklı. ama eksik tek noktası var. erkeğim.
what the hell i'm fighting for?
bişey olmaya çalışmayacaksın, bişey olamayacaksın.. en iyi olabildiğin şey bile sona mahkum. susup, kıçını kırıp oturacaksın. benim şu kodumun hayatından anladığım budur. beklemeyeceksin, çalışmaycaksın işte. olmayınca kafanı patlatmayacaksın.
aksini istiyorsan, ya gideceksin. ya da susacaksın.
aksi mallık.
ben malım.
ne gittim ne sustum.
Buraya Kadar İnebilenlerin Kahvaltısı
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder