pentatonik pentatonik vuruyorum kendime. mazoşist değilim, ne hacet. hiçbir mazoşist ben kadar sapık dokunmuyordur kendine, yalınca.
benimkisi, dürtülerini eğitme adına ufak temsil-i cinayetler.
ardı ardına tokat sesleri, yere düşen hayırsız kovanlar ve yankılanan kan gürültüsü. sesi ardına kadar açıp, gökyüzünün maviliğindeki yanlışları tek tek buldum, hepsinin üzerine çarpı atarak. paylaştıklarımı, öğrettiğim her bir kareyi, üçgeni, timsahların gözlerinde kuruttuğum eksintilerimi; her birini birbirini dik kesen çizgilerle belirledim.
ben hiç kendimi kanatmamış gibi, akan hayvanlığımmış gibi, inime sığındım, sesimi ağzımın içinde öldürdüm.
ruhum cok ince ve tertemiz olduğu için, kemiklerimi yeninden cikarttim. irinim, iligimde kaldi.
ben bugun kendim haricinde birini üst katlarima cikarttim.
galiba dusen benim.
kendimi takip etmeliyim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder