21.8.11

kelebek yahnisi bölüm ii (- why are you making everyone die? + because... everything dies)

nokta
koyulduğu her yeri anlamsizlastiran, ardi ardina geldikce icine cekildigin buhranin boyutunu, kütlenle katlayan
sadece son, bir o kadar da dahası icin yalvarmalar, kendini tuttukca elindeki ipini salivermen gibi
sonun, o en karanlik aninda, o en ucsuz, en bicak gibi haince derisinden ayirdigi saliselerinde kacacak delik ararcasina
gordugun her ruya yarin icin apayri soluklarmis gibi, didik didik,  lime lime
ve kaybettigin her saniye, yepyeni bir satır basi gibi,
ardi yok,

sonu yok
ben galiba kendimi kaybediyorum, dengem bozuldukca kafamdan asagi ruhum dokuluyor tazyikle ve hicbir kaidemi goremiyorum sanki, ben daramda yeni bir kimliğim
basini bilmiyorum, kim ne zaman gitti ve kendi yatagini acti da uyudu misil misil, kim ilikca birakti tortusunu
bana bir seyler oluyor, ve ben duracagim yeri bilmiyorum

burasi nasil

.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder

Buraya Kadar İnebilenlerin Kahvaltısı

Buraya Kadar İnebilenlerin Kahvaltısı