28.8.11

Klimaks

kendime son bir şarkılık izin verdim. bi şarkı çalıcam sizden. ardından kendimi koparıp, yatağıma hapsedeceğim. söz veriyorum, dahası olmayacak.

rutine adanmış saniyeler boyu, kendimi bir nehrin, patladığı yere mahkum etmiş, yalnız bir kurbağa gibi, bir o lotustan, bir diğer lotusa ziplarcasina... sorumluluklarım var kendi çapımda. sol kulağım giderek tıkanıyor farkediyorum. adımlarım seyrekleşiyor. gözlerim bir kedininki kadar bulanık, amacımı bilerek, sezerek ayırdığım her bir zaman tanesini; çevremi bina ederek harcarken, o kadar aralarında kalıyorum ki, zaman daralıyor, kum taneleri avucuma dökülüyor. keşke daha çok vaktim olsaydı.

aslında, ummak gibi, yaşadığım her an, aslının daha güzel hallerini bina etmek için projesi çizilmiş, kandırıkçılıktan öte değil.

aslında, ben varım.

ya da, zaman olduğundan daha hızlı.

ben her yerde olabilen, zerre olabilmek isterdim. hiçbir yere kaçabilmenin imkansızlığı, her yerde olabilmenin özleminden daha diri ve gerçek.

iyi geceler,

yarın beni 8:30 da uyandırın lan numaramın sahipleri. valla. o saatte uyanık olan varsa bi alo desin. korkmayın, kontor yemeyen bi insanım.

iyi uyuyun.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder

Buraya Kadar İnebilenlerin Kahvaltısı

Buraya Kadar İnebilenlerin Kahvaltısı